360 :: panoramiczna podróż sferyczna w 2668 odcinkach

Przed nami widać fragment zaśnieżonej głównej grani Tatr od Łopaty do Wołowca; znad lasu wystaje też biały czubek Rakonia. Z tyłu pozbawiony już śniegu masyw Bobrowca.

"Walna Dol. Kamienista (Kamenistá dolina) ma 7 km długości i 9 km² powierzchni. Była zlodowacona, a jej lodowce wyniosły na zewnątrz zwały materiału morenowego, odginające obecnie bieg potoku i komplikujące morfologię terenu. Mimo prostej jednoosiowej budowy, dolina jest bardzo malownicza. „W tych rozpadlinach granitu zastaje zwiedzający niejeden piękny a dziki widok” - pisał w r. 1856 Ludwik Zejszner, który badał tutejsze skały przed r. 1850. Nazwę doliny próbował tłumaczyć zoolog Maksymilian Nowicki: „W Dolinie Kamienistej nie ujrzysz prawie ani piędzi równego murawnika; wszystko szczery kamieniec.” Duże połacie roślinności zniszczył wielki pożar w r. 1904." (Józef Nyka: Tatry Słowackie. Przewodnik, Latchorzew 2011).

"Stawy te od dawna budziły zainteresowanie badaczy. Ich wysokość nad poziomem morza zmnierzył już w r. 1813 Göran Wahlenberg. Zejszner w l. 1845, 1850 i 1856 wymienia dla nich nazwę Morskiego Oka albo Raczkowego Jeziora. Największy i najładniejszy jest przylegający do skał Zadni Staw Raczkowy (1697 m, 0,8 ha, głęb. 8 m, a wg nowszych pomiarów 0,7 ha i 12,3 m). Przedni Staw jest nieco mniejszy i znacznie płytszy (0,67 ha, głęb. 1,2 m). Te same wymiary ma leżący obok niego i łączący się z nim przesmykiem Suchy Staw Raczkowy (0,67 ha), często całkowicie pozbawiony wody (i dlatego pomijany na niektórych mapach). Karmione wodami z płatów śnieżnych, niekiedy do połowy lata wszystkie trzy stawy połączone są w jedno nieregularne jeziorzysko." (Józef Nyka: Tatry Słowackie. Przewodnik, Latchorzew 2011).

Szałas u zbiegu Doliny Gaborowej i Zadniej Raczkowej, jeden z najwyżej położonych w Zachodnich Tatrach, był dawniej własnością pasterzy z Przybyliny - stąd spotykana niekiedy nazwa Pribylinský salaš. ("Typowy liptowski szałas pasterski, dostać tu można żętycy, sera owczego i t. p." — pisał w 1937 r. Tadeusz Zwoliński.) Odremontowany jakiś czas temu służy jako schronienie przed deszczem i miejsce noclegowe.

Dno doliny wciąż pogrążone jest w cieniu, za to na okolicznych graniach już króluje słońce. Z jednej strony widać sławną trójcę Grześ-Rakoń-Wołowiec, z drugiej poszarpane turniczki Mnichów Chochołowskich, z trzeciej - skalisty masyw Kominiarskiego Wierchu.