360 :: panoramiczna podróż sferyczna w 2668 odcinkach

Pierwszy kościół stanął w tym miejscu decyzją cesarza Wilhelma II, który pragnął upamiętnić swojego dziada, cesarza Wilhelma I. Potężna neoromańska budowla, zwieńczona 113-metrową iglicą, została poświęcona w 1895 roku. Niespełna pół wieku później, w listopadzie 1943 roku, aliancki nalot bombowy obrócił ją w gruzy; ocalała jedynie część wieży i przedsionka.

Rozpisany konkurs na projekt nowego kościoła wygrał w 1957 niemiecki architekt Egon Eiermann. Początkowo planowano całkowite rozebranie ruin, jednak pod naciskiem opinii publicznej zachowano zniszczoną wieżę jako symbol antywojenny, wpisując ją w centrum całego kompleksu, między główną nawę a dzwonnicę.

Świątynię zbudowano na planie ośmiokąta przy użyciu prefabrykowanych elementów betonowych, wspartych na stalowej konstrukcji. Podwójne ściany pozwoliły na odizolowanie wnętrza od odgłosów ruchu ulicznego i zainstalowanie podświetlenia dominującego elementu wystroju, którym są utrzymane w niebieskiej tonacji witraże, złożone z 21292 pojedynczych barwnych fragmentów. Ich twórcą był Francuz Gabriel Loire, zainspirowany witrażami z katedry w Chartres. Ponad ołtarzem wisi prawie 5-metrowa rzeźba zmartwychwstałego Chrystusa, odlane z tombaku dzieło Karla Hemmetera.

Wytyczona w 1891 roku Prinz-Albrecht-Strasse, obecnie nosząca nazwę Niederkirchnerstrasse, biegnie w kierunku wschód-zachód od Wilhelmstrasse do Stresemannstrasse koło Potsdamer Platz, stanowiąc granicę między dzielnicami Mitte i Kreuzberg. W hitlerowskich Niemczech mieściła się przy niej kwatera główna Gestapo i SS; obecnie wzdłuż pustej działki ciągnie się 200-metrowy odcinek zachowanego muru berlińskiego, za którym znajduje się plenerowa ekspozycja "Topografia terroru". U jego końca stoją naprzeciw siebie dwa monumentalne budynki: sala wystawowa Martin-Gropius-Bau, zbudowana w 1881 na potrzeby Muzeum Rzemiosła Artystycznego, oraz Abgeordnetenhaus, w latach 1899-1933 siedziba drugiej izby pruskiego parlamentu, obecnie parlamentu Berlina.

Świątynię zbudowano w 2. połowie XVIII wieku z inicjatywy Fryderyka II Wielkiego, króla Prus. W jej konsekracji w roku 1773 uczestniczył m.in. ówczesny biskup warmiński Ignacy Krasicki. Zgoda na budowę kościoła katolickiego w kraju protestantów była skutkiem wygranej II wojny śląskiej, która doprowadziła do przyłączenia Śląska do Prus. Fryderyk II liczył na pozyskanie tym gestem szlachty śląskiej, która w dalszym ciągu skłaniała się ku Austrii. Można też tym wyjaśnić wybór patronki Śląska - św. Jadwigi na patronkę budowanego kościoła.

Katedra została całkowicie zniszczona w 1943 roku wskutek nalotów bombowych; odbudowano ją dopiero w latach 1952-1963. (Tekst na podstawie Wikipedii).