360 :: panoramiczna podróż sferyczna w 2668 odcinkach

"Cerkiew zbudowano w 1893 r. Opuszczona po 1947 r., stopniowo niszczała. W 1956 r. część dawnych mieszkańców powróciła do Koniecznej. Po wieloletnich staraniach uzyskali oni pozwolenie na użytkowanie cerkwi. W 1969 r. i w latach 1996-99 przeprowadzano remonty. [...] Wnętrze nakryte pozornym sklepieniem kolebkowym z polichromią imitującą rozgwieżdżone niebo. Polichromia ścian skromna, z 1938 r. Prezbiterium od nawy oddziela ciekawy ikonostas z początku XX w., sprowadzony z Drohobycza. Ikony nie są ułożone rzędami, ale w formie wznoszących się ku środkowi schodów, pod którymi pozostaje sporo wolnej przestrzeni. Prazdniki umieszczono parami jeden nad drugim, a przestrzeń ponad carskimi wrotami ujęto w ozdobione kolumienkami przeźrocze." (Magdalena i Artur Michniewscy, Marta Duda-Gryc: Cerkwie drewniane Karpat, wyd. II, Pruszków 2011).

"Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bukowinie Tatrzańskiej został wzniesiony w latach 1887-1900 z fundacji Jędrzeja Kramarza. Od kiedy zbudowano w sąsiedztwie nowy, murowany kościół, świątynia jest użytkowana sporadycznie, a w 2. poł. XX w. groziła jej nawet rozbiórka z powodu złego stanu technicznego części murowanej. Murowane nawa i prezbiterium mają ściany otynkowane i pobielone. Pozostałe części kościoła są drewniane, w konstrukcji zrębowej. Nad nawą i prezbiterium niezależne dachy pokryte gontem, nad prezbiterium wieżyczka sygnaturkowa z pozorną latarnią. Wieża konstrukcji słupowo-ramowej, o ścianach częściowo pokrytych gontem, a częściowo oszalowanych, zwieńczona jest hełmem ostrosłupowym. Wewnątrz pozorne sklepienia kolebkowe. Polichromia figuralna z 1937 r. jest dziełem P. Palke. Ołtarze bez wyraźnych cech stylowych wykonano w 1907 r. W ołtarzu głównym znajduje się figura Serca Pana Jezusa, a w bocznych obrazy Matki Boskiej i św. Józefa. Uwagę zwraca ciekawa ambona." (Szlak Architektury Drewnianej, Kraków 2005).

Świątynia przy ulicy św. Bronisławy jest jednym z bardziej tajemniczych kościołów Krakowa. Jej początki sięgają prawdopodobnie połowy XII wieku, choć wciąż spierają się o to historycy sztuki. Na ścianie zamykającej prezbiterium widzimy wczesnorenesansowe malowidła z początków XVI wieku, przedstawiające cud rozmnożenia chleba oraz Ukrzyżowanie Chrystusa z Najświętszą Marią Panną i św. Janem Ewangelistą. W nawie, w ołtarzu po lewej stronie, mamy obraz krakowskiego malarza Kaspra Kurcza z 1605 roku; tak opowiada o nim Pruszcz w Kleynotach...:

"Przed láty miał ten Kośćioł Krucyfix wielce Cudowny, o ktorym tá iest Historya, że iest Przysłány z Moráwy pierwszemu w Polszcze Chrześćiáńskiemu Xiążęćiu. To Xiążę tenże Krucyfix ná tym mieyscu z wielkiego nabożeństwá w szatę kosztowną, koronę złotą, y w trzewiki perłámi háftowáne ubrawszy, zostáwił, do ktorego skrzypek gráć piosnki swoie nabożnie chadzał: temu skrzypkowi ten Krucyfix trzewik drogo zrobiony ze swey nogi spuścił, y dał ná porátowanie ubóstwa iego: o czym potym frásunek miał, lecz Pan BÓG niewinnego prędko wybawił, bowiem mu ten trzewik wzięto, y Krucyfixowi oddano: Skrzypek pod Krucyfixem powtore graiąc nabożnie, ktory przy wielu ludziách od Ukrzyżowánego powtore trzewik otrzymał, o ktorym trádycya iest, że ten wzwyż miánowány Krucyfix, wzięty iest do Włoch do Syrolu milá od Loretu. przy ktorym wiele cudow Pan Bog ludziom od niego łáski y miłosierdźia żebrzącym pokázuie, iest tu tego wizerunek."

Kopia rzeczonego krucyfiksu, poświęcona na Błoniach przez papieża Jana Pawła II, wisi teraz we wnęce na prawo od obrazu.