360 :: panoramiczna podróż sferyczna w 2668 odcinkach

Jak wskazuje data na fasadzie, kościół zbudowano w 1338 roku. XIV-wieczny tryptyk w głównym ołtarzu przedstawia Madonnę z Dzieciątkiem w towarzystwie św. Wawrzyńca i św. Katarzyny, XVI-wieczny w lewej nawie — św. Wawrzyńca, św. Dominika i św. Jana Chrzciciela.

"Wejdźmy na Piazza Navona. Wydłużona forma placu (antycznej areny) i trzy fontanny, z których środkowa budzi podziw i uśmiech: to Fontanna Czterech Rzek. Nil, Ganges, Dunaj, Rio de la Plata: cała znana kula ziemska. Rzeki są wyobrażone przez ogromne postaci męskie, w ruchu, gestykulacji; pomiędzy nimi skały, palmy, grota, z której wychyla się lew i koń morski. Przy postaciach pracowało czworo innych artystów; pomysł, rysunek, duch fontanny to dzieło Berniniego. Do dziś to jedna z największych atrakcji Rzymu, obok fontanny di Trevi. Jest ustawiona przed kościołem Sant’Agnese in Agone — dziełem Borrominiego. Całym w bieli; jak łatwo zgadnąć z wypukłymi i wklęsłymi liniami, z dwiema wieżami po bokach występującymi lekko do przodu. Navona jest nie do pomyślenia bez tego kościoła, jest nie do wyobrażenia bez Fontanny Czterech Rzek ustawionej na jego tle.

Olbrzym przedstawiający Nil (z egzotycznym rysami twarzy) wyciąga rękę w stronę Sant’Agnese, jakby ją odpychał. Istnieje legenda, że w ten sposób Bernini dał do zrozumienia, jak mu jest wstrętna budowla konkurenta. Nie są znane jego wypowiedzi o dziele Borrominiego. Sądzę, że nie powinno mu się ono podobać — kontrast był zbyt zdecydowany, dwie estetyki zbyt wobec siebie agresywne. Niemniej anegdota wydaje się wątpliwa. Fontanna Czterech Rzek powstała, zanim kościół Świętej Agnieszki został zlecony Borrominiemu, więc Nil wygrażał ręką pustce." (Ewa Bieńkowska: Spacery po Rzymie, Warszawa 2010).

"Jego historia sięga V w., ale został przebudowany w XII wieku. Wnętrze świątyni, jak wiele innych w rzymskich kościołach, nie robi wrażenia aż tak starego — i faktycznie w dużej mierze pochodzi ono z XVII wieku. Jest tu jednak kilka ciekawostek, zwłaszcza znajdujący się pierwszej kaplicy po lewej stronie — choć bardzo trudno go dostrzec — fragment blachy, na której usmażony został św. Wawrzyniec. Kilka kroków dalej po tej samej stronie znajduje się grobowiec francuskiego malarzas Nicolasa Poussina — delikatne XIX-wieczne dzieło jego rodaka, Chateaubrianda. Poussin większość swojego życia spędził w Rzymie i tutaj również zmarł w 1665 roku. Poza tym zwróć również uwagę na znajdujące się dwie kaplice dalej i wykonane przez Berniniego popiersie lekarza papieża Innocentego X, Gabriela Fonseca, oraz wiszący na ołtarzu głównym obraz Ukrzyżowanie Guida Reniego." (Martin Dunford: Rzym. Podróże z pasją, Warszawa 2009).

"Po prawej stronie od imponującego portalu zdobiącego główne wejście do pałacu niepozorne drzwi prowadzą do kościoła San Lorenzo in Damaso. Sprawia on prawdziwą niespodziankę, zwłaszcza swym ogromem, ale i szlachetnymi liniami architektonicznymi, które rozrysował Borromini. W kościele mieści się m.in. nagrobek jednej z księżnych Massimo, wnuczki króla Polski — Augusta III Sasa." (Wojciech Ponikiewski: Rzym i jego czarna arystokracja. Spacerownik historyczny, Warszawa 2009).